Eşyaların çoğu çöpe gitti. Kavgalı olduklarımdan uzağım. Bazı şenlikli zamanlarda çenemin düşmesini saymazsak, başıma iş açacak diye susmayı öğrendiğimi söyleyebiliriz.
Şimdi tek bir tarifi yok ya hislerin, anladıklarının...insan o yüzden yalnız hissediyor kendini bence. Düşünceleri tarif etmeyi evrensel ölçeğe indirgeyebilsek ya da bir şekilde anlamlı olan kısmı -mümkünse konuşmadan-transfer edebilsek karşımızdakine mesela... Beceriksizlik ve öznellik cehennemin dibine gitse...mesela sen neye göz yaşı döktüysen karşındakinin ona içi parçalansa, yalnız üzülmen bile mümkün olmadığı için mutlu olmaz mıydın?
"bana göre" kalıbı yok olsa kimin canını yakabilirsin bir düşün bunu Elenor. Nasıl cesaret edebilirsin sonunda paylaşmaktan kaçamayacağın nesnel bir kötülüğün, bir başkasının da yıkımına sebep olmasına?
Hırs ağzımıza sıçtı, bu basit yalanı kendimize itiraf edebiliriz belki. Sen bana hırsın sebebiyle olduğunu bildiğin halde, başka gerekçelere sığınarak açıklamaya çalıştığın bıçak darbelerinden bahsedersen, ben de sana bazı sırlarımı ifşa edebilirim. Gün sonunda birbirini daha net gördüğü için, masalsı olmaktan uzaklaşacak; ama yadsınamaz bir gerçekliğe bürünecek bu ilişki seni de heyecanlandırmaz mı? Hemfikir miyiz? Burada tuhaf olan bir şeyler var ve bunu sadece ikimiz değil; hepimiz biliyoruz.
Neyse boşver, sen yoldasın şimdi.
Bir sonraki durak sessizliğin hüküm sürdüğü, bir önceki durakta inse miydim acaba detirtecek bir yer, şimdiden uyarayım da... Ben buraların yabancısıyım burası neresi diye sorma bana. Hatta artık sanki her durak bir önceki durakta inse miydim dedirtecek bir durak oluyor sanki. İnanılmaz bir hızla ilerleyen, her durakta düşüncelerini toparlayamayacağın kadar kısa süre duran, herkesin, neden bilmem, yer kapmak için birbirini ezdiği bir yolculuktan bahsediyoruz burada. Bir sonraki durak diyorum bak dikkatini veriyor musun? En azından bir sonraki durağa dikkat et olur mu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.