Residıntivıl'ın bir sahnesinde, Larakraft tomraydır oluyodu hani, anımsayan var mı bilmiyorum (ben anımsamıyorum)...İşte Isuzuyu kullanan beyaz saçlı servis şöförümüz, ona benziyordu. Bizi, yaklaşık 20 dakikalık bir gecikmeyle aldığı için olsa gerek, kendini affettirmek için, bu kısa yolculuğu bir brezilya festivali moduna sokmak istediğini fark ettiğimden, gidip en arka koltuğa, dünyaya küsmüş ergen psikolojisi ile oturdum. Ölen bir geline ağıt ana temasını işleyen, son derece depresif bir şarkıyla start alan yolculuğumuzun iyi geçebilmesi için, elimi daldırdığım çantamda kulaklığımı bulamayınca evde unuttuğumu kendime küfrederek fark ettim ve dünya başıma yıkıldı. Henüz yolculuk başlayalı 3-4 dakika olmuştu ama, ben şarkının etkisiyle, şimdiden şarkıda sözü edilen gelinin akrabası moduna gimiştim bile. Şarkı bittiğinde huzur kapını çalacak Aziz, endişelenme diyerek kendimi doldursam da, ikinci şarkının başlamasıyla, müziğin kaynağının radyo değil; kaset çalar olduğunu fark etmem bir oldu. (Evet kaset çalar. Adam gerçektenm zombiydi sanırım). Sıradaki şarkı Çeşm-i siyahımdı ve kamburu çıkmış bir kadın sanatçı söylüyordu (kaset çalardan kadın görünmüyordu ama bu inlemenin sahibi olan sesi tanıyordum. Başka bir zaman diliminde yine canımı yakmıştı bu ses) Ama şöför, geç kalmışlığını affettirmeye kararlıydı sanıyorum.
Telafi için seçtiği ikinci jest ise, şehir turuydu. Antalyadan ayrılacak değerli X firması yolcularına, son bir jest mahiyetinde bir gezi organize etmişti. Zira, 20 senedir Antalyadayım, bu ara sokakları hiç görmedim. Hergün otogardan şehre, şehirden otogara servis arabası kullanan söför, dokuma bölgesinde yolu şaşırınca, tamam dedim, kesin rüyadayım. Ama, onun ve servisteki diğer yolcuların neşesine diyecek yoktu gerçekten. Sorun sende galiba dedim içimden. Çünkü bu tarz bir içten neşeye, en son çocukluk zamanımdaki heidi adlı çizgi filmde denk gelmiştim. Onlar da ota boka gülüyordu zaten. Doğru yolu nihayet bulan şöför, koca götlü şirket çalışanını evinin önünde indirip, yola devam etti. Bütün bu olanlar bir gezi değil; koca götlünün yürümek istememesiymiş yani. O götün neden büyüdüğü anlaşılmıştı nihayet.
Yolun kalan kısmında, otogara kadar yani, karanlıkta eli bıçaklı bir sarhoş ya da duvara işeyen bir sarhoş görmedik minibüsün camından. Geçtiğimiz her cadde ışıl ışıl, refüjler yeşil yeşildi. Belediye her yere park geitirmiş(demek ki parklar başka bir yerdeymiş) sokakları tertemiz yapmıştı. Tek karmaşa, şu an içinde bulunduğum yerdeydi. Otogara gelene kadar isimlerini bilmediğim yanık sesli kişilerden bir-iki şarkı(!) daha dinledik. Hepsinin temasında acı vardı. Şu an benim de ana temam acı olmuştu. Tüm bu maceraların 12 dk sürdüğünü, otobüsün kalkmasına 2 dk kala otogarın kapısında olduğumuzu da belirtmeliyim.
not: Aslında otobüs izlenimlerimi de yazmaya niyetliydim . Hatta kağıt kalemle otobüse binmitim ama, bir arkadaşımın yazdığı ve bilgisayarıma kopyaladığım yazının yan koltuğumdaki kişi tarafından görülmesi tadımı kaçırmıştı sanıyorum. Yada onda bir ürküntü yaratmıştı bilemiyorum. Sonuçta yazamadım yani
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.